ریمل در حال استفاده تزئین زیبایی یک فرهنگ جهانی است و ریمل مژه و ابرو را می توان در مصر باستان ثبت کرد. اسناد مربوط به حدود 4000 سال قبل از میلاد به ماده ای به نام سرمه اشاره می کند که برای تیره شدن مژه ها ، پلک ها و ابروها استفاده می شده است. مردان و زنان از کوهل برای پوشاندن چشم ها استفاده می کردند ، اعتقاد بر این بود که ارواح شیطانی را دفع می کند و از روح محافظت می کند. اغلب از galena تشکیل شده است. مالاکیت ؛ و ذغال سنگ یا دوده ، مدفوع تمساح ؛ عسل؛ و آب اضافه شد تا سرمه کار نکند. از طریق نفوذ مصر ، استفاده از سرمه در امپراتوریهای بعدی بابل ، یونان و روم ادامه داشت. به دنبال سقوط امپراتوری روم ، سرمه در قاره اروپا ، جایی که فقط یک محصول آرایشی محسوب می شد ، مورد استفاده قرار نگرفت. برعکس ، همچنان در خاورمیانه برای اهداف مذهبی مورد استفاده گسترده قرار گرفت.
در دوران ویکتوریا ، نظرات اجتماعی به طور اساسی به سمت تبلیغ لوازم آرایشی تغییر کرد و زنان بیشتر روز خود را مشغول رژیم های زیبایی می کردند. تلاش های زیادی برای ایجاد توهم مژه های بلند و تیره انجام شد. [نیاز به منبع] در تلاش برای این کار ، زنان ویکتوریایی یک نوع ریمل مژه و ابرو در خانه های خود درست کردند. آنها در یک بشقاب مخلوطی از خاکستر یا آب سیاه سیاه و گل سنبل را گرم می کردند و مخلوط گرم شده را روی مژه هایشان می مالیدند.
محصولی که امروزه مردم آن را به عنوان ریمل مژه و ابرو تشخیص می دهند ، تا قرن نوزدهم توسعه نیافت. یک شیمیدان به نام اوژن ریمل با استفاده از ژله نفتی اختراع شده یک محصول آرایشی تولید کرد. نام ریمل مترادف با ماده شد و امروزه در زبانهای پرتغالی ، اسپانیایی ، یونانی ، ترکی ، رومانیایی و فارسی به “ریمل” ترجمه می شود.
در آن سوی اقیانوس اطلس و تقریباً در همان زمان ، در سال 1915 ، توماس لایل ویلیامز ماده قابل توجهی مشابه برای خواهرش مابل ایجاد کرد. در سال 1917 ، وی از طریق محصولی که به شرکت مایبلین تبدیل شد ، تجارت پستی راه اندازی کرد.
ریمل مژه و ابرو ساخته شده توسط این دو مرد شامل ژله نفت و زغال سنگ به نسبت معین بود. به طور غیرقابل انکاری کثیف بود و به زودی جایگزین بهتری برای آن ایجاد شد. قلم موی مرطوب شده به نسبت مساوی روی کیک حاوی صابون و رنگ سیاه مالیده شد و روی مژه ها اعمال شد. با این حال بسیار بی نظم بود. تا سال 1957 با نوآوری هلنا روبینشتاین هیچ پیشرفت قابل توجهی رخ نداد.
وقایع منجر به بهبود روبینشتاین در پاریس در اوایل قرن 20 آغاز شد. در آنجا ، در پایتخت مد جهان ، ریمل به سرعت محبوبیت و استفاده عمومی را به دست آورد. الیزابت آردن و هلنا روبینشتاین ، دو غول در صنعت زیبایی آمریکا ، توسعه آن را مشاهده کردند و در جریان آن بودند. پس از جنگ جهانی اول ، مصرف کنندگان آمریکایی مشتاق محصولات جدید شدند. روبینشتاین و آردن با احساس یک فرصت ، مارک های آرایشی مخصوص خود را که شامل ریمل مژه و ابرو بود ، عرضه کردند. با تلاش این دو رقیب و خلق و خوی عمومی ، ریمل سرانجام در جامعه آمریکا احترام و محبوبیت پیدا کرد.
اختراع عکس و تصویر متحرک باعث محبوبیت و استفاده از ریمل در آمریکا شد. تصاویر متحرک به ویژه استاندارد جدیدی از زیبایی و جذابیت جنسی را تبلیغ می کردند. بازیگران زن مشهور دوران سینمای کلاسیک ، مانند تدا بارا ، پولا نگری ، کلارا بو ، گرتا گاربو ، مارلن دیتریش ، بت دیویس و ژان هارلو ، به دلیل ظاهر پر زرق و برق خود به ریمل وابسته بودند ، که یک زن معمولی به دنبال تقلید آن بود.
در سال 1933 ، زنی که در پرونده های دادگاه به عنوان خانم براون شناخته شده بود موافقت کرد که مژه هایش دائماً رنگ شود. متأسفانه ، محصول ، Lash Lure ، از پارافنیلن دیامین ، یک ماده شیمیایی بسیار سمی برای بدن ، به عنوان رنگ آمیزی استفاده کرد. در آن زمان ، لوازم آرایشی توسط اداره فدرال دارو کنترل نمی شد و خطرات پارافنیلن دی آمین ناشناخته بود. چند ساعت پس از درمان ، خانم براون علائم شدید سوزش و سوزش چشم را تجربه کرد. صبح روز بعد ، چشم های خانم براون زخم هایی ایجاد کرد که ترشح شده و متورم شده بود.: استفاده از لاش لور منجر به نابینایی در خانم براون و پانزده زن دیگر شد و همچنین باعث مرگ یکی دیگر از طریق عفونت باکتریایی شد. . تنها پس از حادثه Lash Lure و چندین مورد دیگر آن ، که در کتاب Ruth deForest Lamb با عنوان اتاق وحشت آمریکایی ثبت شده بود ، بود که کنگره در سال 1938 به سازمان غذا و دارو (FDA) حق تنظیم لوازم آرایشی را داد.
سالها بعد در سال 1957 ، روبینشتاین فرمولی ایجاد کرد که ریمل را از یک کیک سفت به کرم بر پایه لوسیون تبدیل کرد. او ریمل جدید را در یک لوله بسته بندی کرد تا با برس فروخته شود. برای استفاده ، کرم روی قلم مو فشرده شد و روی مژه ها اعمال شد. [12] اگرچه هنوز آشفته است ، اما گامی به سوی محصول ریمل مدرن بود.
به زودی ، یک میله شیاردار ثبت شد. این دستگاه برای هر بار استفاده از ریمل یکسان استفاده می کرد. سپس میله شیار دار همان قلم مویی است که امروزه استفاده می شود. تغییر در اپلیکاتور باعث شد استفاده از ریمل حتی راحت تر شود و محبوبیت آن افزایش یافت.
ریمل در حال حاضر [کی؟] در حال تمایل به استفاده چند منظوره است ، با ریمل های زیادی از جمله سرم های تقویت کننده مژه ، گیاهان دارویی و فرمول غنی از پرو ویتامین. فناوری کره ای در خط مقدم توسعه قرار دارد ، و تعدادی از مارک ها از فرمول لوله برای پوشاندن مژه استفاده می کنند